Na 3,5 uur slaap loopt de wekker om 07:30 weer af. Te vroeg eigenlijk, want de bus vertrekt vandaag pas om 11:00. We hebben dus alle tijd om het rustig aan te doen.
Buiten worden we getrakteerd op een magnifiek uitzicht. Het is kraakhelder en weer ijskoud.
Wanneer rond een uur of tien de zon boven de horizon komt, maken de camera's weer overuren.
Wanneer rond een uur of tien de zon boven de horizon komt, maken de camera's weer overuren.
Stipt 11:00 zit iedereen op de bus en worden we uitgewuifd door Jepe en zijn vrouw, onze gastheren van de afgelopen 2 dagen.
Vijf minuten later rijden we Noorwegen binnen en verandert het landschap op slag. Veel ruwer, hoge bergen en bevroren watervallen. Doet een beetje denken aan Canada in het klein. Op een afstand van minder dan 20 km loopt de temperatuur op van -20° naar -8°.
We winnen ook een uurtje terug en dus is het bijna 11:00 wanneer we aan een eerste fjord stoppen voor een fotosessie van een kwartiertje.
Hierna gaat het verder door een steeds afwisselend en indrukwekkend landschap en in de bus wordt het opvallend stil; iedereen zit naar buiten te staren.
Rond het middaguur wordt een sanitaire stop gehouden bij tankstation waar we ook de inwendige mens kunnen versterken.
Een stukje verder volgt weer een fotosessie aan een fjord. Ondanks de bewolking blijft dit toch indrukwekkend. Zeker vanaf de parking die een stuk hoger dan het water ligt. De fjord ligt als het ware aan je voeten. Iemand ziet zelfs een kraai op een stuk hout in de fjord drijven. Volgens ons was het toch een kayakker hoor :D
De -5° voelen hier, zeker na vannacht, echt zacht aan.
En dan wordt de eindsprint naar onze volgende bestemming ingezet: Rundhaug.
Op zo'n vijf kilometer van ons hotel schieten we nog twee elanden die tussen de struiken staan, maar op de foto is het toch een zoekplaatje.
Uiteindelijk hebben we over deze 160 km een kleine vier uur gedaan en één ding weten we zeker: als we hier zelf hadden gereden zou dat meer dan eens zo lang hebben geduurd. Niet vanwege de sneeuw op de weg, maar omdat we alle vijf voet zouden gestopt hebben om foto's te maken.
We logeren in een historisch hotel dat in '40-'45 nog werd ingenomen door de Duitsers. Blijkbaar hebben ze nog altijd schrik dat ze terugkomen want we zitten nog maar net op ons kamertje, of er komt een hele colonne legervoertuigen voorbij gereden ;)
Het hotel straalt echte nostalgie uit en aangezien het volledig uit hout is gebouwd, hoor je wat er drie kamers verder gezegd wordt. Vrees dat we allemaal erg braaf gaan moeten zijn de komende nachten (of zoals ik vorige nacht, bijna de halve nacht in de kou gaan staan en dan als een blok in slaap vallen).
Na het inchecken wordt overlegd welke activiteit morgen gedaan wordt. We hebben keuze uit een aantal activiteiten en al snel wordt duidelijk dat er geen eensgezindheid is om allemaal samen hetzelfde te doen. Omdat de sledetocht huskies de enige activiteit is die we niet dichter bij huis ook kunnen doen, besluiten we - samen met twee andere koppels - deze nog nog een laatste keer te doen. Bij de prijs, maar dat zijn de andere ook.
Om 18:00 krijgen we een voortreffelijke maaltijd geserveerd, maar nog voor het dessert op tafel komt, is Ruben buiten al gaan kijken of er iets te zien is aan de hemel. Wanneer hij terug binnenkomt met de melding dat er inderdaad al iets te zien is, hoeft het nagerecht al niet meer. Wij werken het echter nog snel naar binnen en gaan ons dan omkleden voor een eerste sessie bij -11°; de helft minder koud dan gisteren.
En inderdaad, tussen de toch wel vele wolken door is steeds weer de groene schijn van het noorderlicht te zien. In tegenstelling tot gisteren, toen het laag aan de oostelijke horizon verscheen, is het nu over vrijwel heel de hemel te zien.
Na een uurtje wordt de bewolking echter zo dominant dat het nog weinig zin heeft om kou te lijden en dus gaat iedereen terug naar het hotel. Bedoeling is om straks terug te keren indien het opnieuw zou opklaren.
In het hotel aangekomen wordt ons meegedeeld dat de huskysafari voor ons groepje niet kan doorgaan wegens volgeboekt. Zullen dus een alternatief moeten zoeken tegen morgenochtend.
Tegen 22:20 wandel ik eens naar buiten en zie achter het hotel een vage band noorderlicht door enkele gaten in het wolkendek. Deze keer kan ik wel een app sturen en uiteindelijk vertrekken we met 5 man naar een veld waar we niet te veel last hebben van lichtvervuiling. De eerste foto's leveren echter niets meer op en na een twintigtal minuten houden de drie anderen het voor bekeken.
Wetende dat het snel kan veranderen blijven Annette en ik alleen achter. Ze zijn nog maar net vertrokken of door enkele grotere gaten in het wolkendek is het noorderlicht vaag zichtbaar. Onmiddellijk stuur ik een SMS naar Ruben en schreeuwen we op de vertrekkers dat ze moeten terugkeren. Ik denk dat heel het dorp ons gehoord heeft, behalve het deel van onze groep dat nog in het hotel zat
En dan gaat het loos: binnen vijf minuten breekt het wolkendek volledig open, worden steeds meer sterren zichtbaar en wordt het noorderlicht steeds sterker en begint uiteindelijk te dansen. We weten niet meer waar eerst kijken want het is overal aanwezig. En nu begrijpen de anderen wat ik gisteren gevoeld heb. Het spektakel houdt meer dan een uur aan en daarna blijft er constant een zwakke boog zichtbaar.
Tegen half een zijn onze tenen zowat bevroren en Annette gaat zich, met nog twee andere dames, wat opwarmen in het hotel.
Dachten ze, want daar blijken ze aan een gesloten deur te staan. Enkele berichten op de groepsapp met de vraag aan de achterblijvers om de deur te komen openen blijven onbeantwoord.
De rest van de buitenblijvers keren dan ook maar terug en naar wat rammelen aan en kloppen op de deur verschijnt ineens een Somalisch meisje om open te doen.
Met twee woorden Engels legt ze ons uit hoe het codeslot van de deur werkt. Nu komen we ook te weten dat hier tot vorige week vluchtelingen hebben verbleven (het hotel is pas sinds twee dagen weer geopend).
Eind goed, al goed en rond kwart voor twee ligt iedereen in zijn warm bed en wordt het overal stil.
We weten nog steeds niet wat we morgen gaan doen...
PS: Indien we morgen weer eens geluk hebben, ga ik de andere lens (die ik maar niet scherp gesteld krijg) nog eens uitproberen, want het resultaat met deze valt achteraf gezien een beetje tegen. Als de kwaliteit van toestel en lens ergens bij tot uiting komt, dan wel bij noorderlichtfotografie. Maar kwaliteit heeft zijn prijs, en dat loont niet voor één weekje ;)
Eerste noorderlichtsessie.
Tweede sessie.
Om 18:00 krijgen we een voortreffelijke maaltijd geserveerd, maar nog voor het dessert op tafel komt, is Ruben buiten al gaan kijken of er iets te zien is aan de hemel. Wanneer hij terug binnenkomt met de melding dat er inderdaad al iets te zien is, hoeft het nagerecht al niet meer. Wij werken het echter nog snel naar binnen en gaan ons dan omkleden voor een eerste sessie bij -11°; de helft minder koud dan gisteren.
En inderdaad, tussen de toch wel vele wolken door is steeds weer de groene schijn van het noorderlicht te zien. In tegenstelling tot gisteren, toen het laag aan de oostelijke horizon verscheen, is het nu over vrijwel heel de hemel te zien.
Na een uurtje wordt de bewolking echter zo dominant dat het nog weinig zin heeft om kou te lijden en dus gaat iedereen terug naar het hotel. Bedoeling is om straks terug te keren indien het opnieuw zou opklaren.
In het hotel aangekomen wordt ons meegedeeld dat de huskysafari voor ons groepje niet kan doorgaan wegens volgeboekt. Zullen dus een alternatief moeten zoeken tegen morgenochtend.
Tegen 22:20 wandel ik eens naar buiten en zie achter het hotel een vage band noorderlicht door enkele gaten in het wolkendek. Deze keer kan ik wel een app sturen en uiteindelijk vertrekken we met 5 man naar een veld waar we niet te veel last hebben van lichtvervuiling. De eerste foto's leveren echter niets meer op en na een twintigtal minuten houden de drie anderen het voor bekeken.
Wetende dat het snel kan veranderen blijven Annette en ik alleen achter. Ze zijn nog maar net vertrokken of door enkele grotere gaten in het wolkendek is het noorderlicht vaag zichtbaar. Onmiddellijk stuur ik een SMS naar Ruben en schreeuwen we op de vertrekkers dat ze moeten terugkeren. Ik denk dat heel het dorp ons gehoord heeft, behalve het deel van onze groep dat nog in het hotel zat
En dan gaat het loos: binnen vijf minuten breekt het wolkendek volledig open, worden steeds meer sterren zichtbaar en wordt het noorderlicht steeds sterker en begint uiteindelijk te dansen. We weten niet meer waar eerst kijken want het is overal aanwezig. En nu begrijpen de anderen wat ik gisteren gevoeld heb. Het spektakel houdt meer dan een uur aan en daarna blijft er constant een zwakke boog zichtbaar.
Tegen half een zijn onze tenen zowat bevroren en Annette gaat zich, met nog twee andere dames, wat opwarmen in het hotel.
Dachten ze, want daar blijken ze aan een gesloten deur te staan. Enkele berichten op de groepsapp met de vraag aan de achterblijvers om de deur te komen openen blijven onbeantwoord.
De rest van de buitenblijvers keren dan ook maar terug en naar wat rammelen aan en kloppen op de deur verschijnt ineens een Somalisch meisje om open te doen.
Met twee woorden Engels legt ze ons uit hoe het codeslot van de deur werkt. Nu komen we ook te weten dat hier tot vorige week vluchtelingen hebben verbleven (het hotel is pas sinds twee dagen weer geopend).
Eind goed, al goed en rond kwart voor twee ligt iedereen in zijn warm bed en wordt het overal stil.
We weten nog steeds niet wat we morgen gaan doen...
PS: Indien we morgen weer eens geluk hebben, ga ik de andere lens (die ik maar niet scherp gesteld krijg) nog eens uitproberen, want het resultaat met deze valt achteraf gezien een beetje tegen. Als de kwaliteit van toestel en lens ergens bij tot uiting komt, dan wel bij noorderlichtfotografie. Maar kwaliteit heeft zijn prijs, en dat loont niet voor één weekje ;)
Eerste noorderlichtsessie.
Tweede sessie.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten