Dinsdag 2/2/2016: Huskysafari en amethistmijn

Na een veel te korte nacht is het moeizaam opstaan en dus loopt de eerste wekker 2 keer af en de tweede wekker daarna nog een keer. En toch zijn we weer tweede aan de rijkelijk gevulde ontbijttafel.

Hierna worden we om 09:15 aan de bus verwacht die ons naar een huskyfarm zal brengen.
Hier aangekomen krijgen we eerst een uitleg hoe de slee te bedienen en daarna gaat het naar de hondengespannen zelf. In tegenstelling tot vorig jaar hoeven we ze niet meer zelf in te spannen en moeten we nu met twee op/in de slee. Annette zet zich voor de eerste helft van de rit op het zachte dierenvel (afgedankte husky??) en ik sta achterop. De zes honden kunnen niet wachten om te vertrekken en eens de rem eraf, zijn ze niet meer te houden.

De tocht loopt volledig tussen de besneeuwde bomen en er heerst, op het geluid van de glijdende slee na, absolute rust. Zalig!
Ongeveer halverwege wisselen we van plaats en gaat het via dezelfde weg weer terug (enkel het laatste stukje is iets anders). Blijkbaar hebben onze honden ook een zware nacht achter de rug, want het gaat opeens langzamer dan op de heenweg. Aan ons gewicht zou het niet mogen liggen want elke hond wordt geacht 60 kg te kunnen voorttrekken...

Toch zijn we weer veel te vlug naar ons goesting (en dat vinden niet alleen wij) terug aan de kennel. Hier krijgen we nog een korte uitleg over het verschil tussen Siberische, Alaskaanse en gekruiste huskies en dan is het tijd voor de knuffelronde. Eerst mogen we om de beurt een paar honden van enkele maanden oud op de arm nemen en dan wordt een pup van 4 weken oud bij zijn mama weggenomen. De dames van het gezelschap schieten allemaal op de gids af, maar bij sommigen is de teleurstelling toch wel van het gezicht te lezen wanneer blijkt dat ze het beestje niet op de arm mogen nemen :)

Hierna krijgen we nog een drankje en een versnapering aangeboden, en dan is het alweer 11:30 geweest; tijd om terug te rijden. Het ritje duurt een dikke tien minuten en dus hebben we iets meer dan een uur om ons om te kleden en wat te eten, alvorens we om 13:00 in de buurt van het hotel verwacht worden voor de transfert naar de amethistmijn. Dit gebeurt met een pistenbully met daarachter een soort wagonnetje op ski's. Bijna een toeristisch treintje dus. Na zo'n 25 minuten heen en weer geschud te zijn arriveren we uiteindelijk aan de kantine op de heuvel.

Wat een landschap! Net een bevroren sprookje. We hebben al vaak sneeuw gezien, maar zoals hier alles bedekt is met een hardbevroren pak sneeuw... Nu is het jammer dat een weerman het weer niet kan manipuleren, want dan zou die van ons er een strakblauwe lucht bij gemaakt hebben. Wij moeten het stellen met een grijs wolkendek waar zelfs af en toe wat sneeuwvlokjes uit neerdwarrelen. Sommige foto's lijken wel zwart/wit-foto's te zijn, maar dat heeft ook zijn charme.

Na een kwartiertje gaat het nog een paar minuten verder tot aan de mijn op de top van de heuvel. Stel jullie daarbij geen kolenmijn voor zoals in een ver verleden bij ons het geval was. De eerste stenen werden hier eind jaren '80 gevonden en sindsdien wordt er op kleine schaal oppervlakkig gegraven naar het amethist. Speciaal voor de toeristen is een plekje langs de flank overdekt en daar kan dan gegraven worden. Maar eerst krijgen we bij een kop warme fruitdrank nog een uitleg over de soorten stenen en de korte geschiedenis van de mijn. Voor meer uitleg moeten jullie de bovenstaande link maar eens aanklikken. En dan mogen we zelf op zoek naar de paarse steentjes. Sommigen beginnen vol overgave te graven, maar wijzelf houden het na een paar minuten (en het vinden twee kleine steentjes) al voor bekeken. De souvenirshop wordt ook nog voor ons geopend, maar ik geloof niet dat ze aan iemand een euro hebben verdiend ;)

En dan gaat het weer terug naar beneden. Het schommelt zo mogelijk nog meer dan op de heenrit en iedereen is opgelucht wanneer we weer kunnen uitstappen.

Aangezien we morgen naar Kilpisjärvi vertrekken, moeten we nog onze thermospullen terug inleveren en daarna is het tijd voor dit epistel, de foto's nakijken en douchen.

Om 18:00 worden we aan het restaurant opgewacht door twee Sami in traditionele klederdracht en twee rendieren met slede. Tijd voor een korte fotosessie dus. Daarna schuiven we weer aan tafel en aangezien het al zo goed als zeker is dat we vanavond naar het noorderlicht mogen fluiten (het is nu windstil en dus kan de bewolking zich goed handhaven), kunnen we ten volle op ons gemak van het lekkere eten genieten.

. Heel de dag tussen -5° en -8° geweest.

Morgen staat ons dus een busrit van 400 km naar het noord-westen te wachten.

Aangezien daar enkel wifi is in het restaurant en de receptie, vrees ik dat nu de laatste foto's en filmpkes volgen. Het verslag zelf zou geen probleem mogen zijn. Vanaf vrijdagavond hebben we wel weer wifi op de kamer.