Zondag 8/1/2016: Rundhaug - Evenes - Schiphol

Omdat we dus chaos voor en na het ontbijt verwachten, staan we wat vroeger op dan nodig is, maar eigenlijk hadden we dat niet hoeven doen.

Kwart voor acht staan we bijna allemaal vóór de balie. Áchter de balie... niemand.

Dan maar naar de ontbijtzaal... waar we niet binnen geraken wegens op slot. Door de glazen deur zien we het Afrikaans meisje dat ons eergisteren avond heeft binnen gelaten en gisteren het ontbijt heeft verzorgd, heen en weer lopen.
Uiteindelijk is het Edi, onze buschauffeur, die achterom loopt en de deur opent.

Omdat iedereen nu tegelijk komt eten is het beleg en de koffie in no time op en het arme kind komt armen en benen te kort om bij te vullen. Hier blijkt weer maar eens dat er totaal geen organisatie is.

Na het ontbijt kunnen we nog steeds niet betalen. Nu blijkt plots dat ze nieuwe software hebben en dat de derde receptioniste er niet mee kan werken. Ze had ook niet verwacht dat we vandaag al zouden vertrekken...

We hebben hier de afgelopen dagen drie man (eigenlijk vrouwen) personeel gezien, en die moesten dan ook alles doen; receptie, restaurant en poetsen.  Een geluk dat ze nog een kok hebben of we zaten nu nog aan ons eerste avondmaal. Als het niet zo triest was zou je niet meer bijkomen van het lachen.

Om 08:55 hakt Ruben de knoop door en zegt haar dat we moeten vertrekken en dat ze de rekeningen maar moet regelen via Voigt Travel. Ik hoop dat het in orde komt, want bij het inchecken hebben we allemaal ons creditcardnummer moeten opgeven en geen mens weet hoeveel hier de lunch en drankjes kosten. De rekening controleren zal dus moeilijk worden.

Maar goed, om 09:00 zitten we in de bus en kunnen we beginnen aan de twee uur durende rit naar de luchthaven van Evenes.

We zijn nog niet eens vertrokken of we zien al twee elanden over de bevroren rivier lopen. Nog voor we 20 km ver zijn zitten we al aan een tiental. Tegen de witte sneeuw zie je ze al beter dan 's zomers, maar ik durf wedden dat we er nog verschillende gewoon voorbij gereden zijn terwijl ze tussen de berken stonden.

Het landschap is onnoemelijk mooi:
Bergen, in de sneeuw verzonken dorpjes/gehuchten, fjorden....
De gsm-foto's uit de rijdende bus zijn niet je van het maar geven wel een impressie.

Om 11u zijn we aan de luchthaven en nemen we afscheid van Edi.
Binnen het half uur is iedereen ingecheckt en voorbij de security.

In de vertrekhal is het extreem rustig en op de tarmac staan... nul vliegtuigen.

Onze vlucht zou om 12:20 moeten vertrekken maar als even voor 12 nog steeds geen vliegtuig in velden of wegen te bekennen valt, hebben we daar toch onze twijfels over. Vijf minuten later krijgen we de mededeling dat er een vertraging van 45 minuten is.

Uiteindelijk kunnen we dan rond 13:00 opstijgen en worden we nog een laatste keer getrakteerd op een adembenemend uitzicht over bergen en fjorden. Er kriebelt nu al iets voor volgend jaar ;)

Onderweg hebben we geregeld last van turbulentie en ook tijdens de landing wordt het vliegtuig regelmatig gegrepen door de felle rukwinden. Sommigen slaken dan ook een zucht van verlichting wanneer we weer aan de grond staan.

We hebben het 'geluk' op de polderbaan te landen en dus nog een kwartier langer aan boord te blijven.

Om 17u hebben we ook weer onze koffers in ons bezit en hebben we afscheid kunnen nemen van de meesten uit ons reisgezelschap.  Sommigen hebben we echter gemist, waaronder Ruben, maar die zullen we volgende week nog wel eens zien.

We hebben een fantastische week beleefd en deze keer dus ook volop kunnen genieten van het noorderlicht. Dit is echt een ervaring die je moeilijk onder woorden kunt brengen en eens zelf beleefd moet hebben.

Tot in het najaar vanuit... IJSLAND (waar we weer kans maken op het noorderlicht) !

Zaterdag 6/1/2016: Vrije dag in Rundhaug

Half acht worden we weer gewekt door het melodietje van de GSM (dat weer de rest van de dag door ons hoofd zal spoken).

Nu moeten we nog zien uit te vogelen wat we gaan doen. De keuze uit excursies is niet groot en, op de husky safari na, is er niet veel bij wat ons aantrekt.

Aan de ontbijttafel wordt besloten om samen met 2 van onze gouwgenoten, Livon & Hennie, een flinke wandeling te gaan maken en het daarna eens op het gemak te doen.
De dame aan de receptie adviseert ons de weg over de brug te volgen (je kunt hier maar drie kanten op) omdat daar 'many moose' te zien zijn.

Even voor 11:00 zijn we vertrokken.  Het is licht bewolkt en er staat een frisse wind, maar al snel geraken we, mede doordat het bergop gaat, aan het zweten. Na zo'n twee kilometer komen we op een splitsing waar we naar rechts nemen. Hier ligt, midden in de bossen een kerkje met kerkhof, maar dat laten we voor wat het is.

Tot nu toe nog geen spoor van een moose en ook in de bermen ligt de sneeuw er ongeschonden bij. Nog eens twee kilometer verder zien we, net voor een bocht, dan eindelijk een moose; alleen jammer dat hij op een driehoekig verkeersbord staat.

Na de bocht gaat het naar beneden tot aan een brug over dezelfde rivier  als bij het hotel. Deze kronkelt rond de heuvel waar wij zonet overheen hebben gelopen. We zouden dus over het bevroren water kunnen teruglopen, maar dat betekent ook dat we dan door een dik pak sneeuw zouden moeten ploeteren, en dat is er weer net teveel aan.

Langs de rivier zien we overigens de eerste sporen die werden achter gelaten door een moose.

Er zit nu dus niets anders op dan over dezelfde weg terug te keren. Bergop over de heuvel. De wind krijgen we nu op kop en de scherpe kou is goed voelbaar in het gezicht.

Even na 13:00 staan we terug aan het hotel. 

Aantal gelopen kilometers: 11

Aantal gespotte moose: 0,0

Dezelfde dame die ons op weg heeft geholpen voorspelde ook voor vanavond helder weer en grote kans op noorderlicht. We zijn eens benieuwd!

We bestellen ons een lunch (er is alleen 'iets simpels' te verkrijgen) en een half uur later worden ons twee borden met 15 halve belegde broodjes, wat augurken en paprika voorgezet. Wat er met het 16de halve broodje is gebeurd blijft een open vraag ;

Nadat we alles op het gemak soldaat hebben gemaakt verplaatsen we ons naar de zithoek waar we wat keuvelen en foto's uit onze vorige blogs bekijken.

Dan blijkt dat L & H in Anchorage in hetzelfde hotel als wij hebben gelogeerd (ja, dat met die fluitende treinen) en ook het goudmijnersdorpje Crow Creek hebben bezocht. En nee, zij reisden niet met Greatlakes.  De wereld is klein zeggen ze dan.

Wanneer het langzaamaan donker begint te worden (gisteren dachten we een uur vroeger dan anders,  maar dat komt natuurlijk door het tijdsverschil) wordt de hemel in de gaten gehouden.

Rond 17:00 sta ik in de 'lobby' met onze Zwitserse buschauffeur te keuvelen (hij is 8 jaar geleden uitgeweken naar Kuusamo in Finland), als iedereen warm ingeduffeld langs ons door naar buiten begint te lopen; er zou noorderlicht gezien zijn. Tegen dat wij buiten zijn, is de lucht echter volledig bewolkt.

De receptioniste kan dus net zo goed het weer voorspellen als dat ze moose weet te vinden.

Om 18:00 wordt het diner weer aan tafel geserveerd: overheerlijke zalm.
Op het eten valt hier hoegenaamd geen slecht woord te zeggen want gisteren hebben we ook al voortreffelijk lamsvlees voorgeschoteld gekregen.

De als woonkamer ingerichte ontmoetingsruimtes beneden zijn oergezellig.
De slaapkamers daarentegen... oud, klein, veel te warm (de verwarming kan niet worden uitgezet en wij werden aangemaand de vensters gesloten te houden!) en zoals reeds gezegd heel erg gehorig. De badkamer is niet groter dan 2,5 vierkante meter en de wc lekt, waardoor je echt een handdoek op de grond moet leggen om niet in het water te moeten staan.
We hadden daar vanochtend iets over willen zeggen, maar hoorden toen van anderen dat ze hetzelfde probleem hadden. Zou dus toch niets hebben afgedaan. Er is 1 kamer die vorig jaar mooi gerenoveerd werd omdat de Noorse kroonprins hier gelogeerd heeft...

Het personeel zelf is supervriendelijk en behulpzaam (er zelfs een nieuwe föhn gehaald in de winkel naast het hotel omdat er op geen enkele kamer een voorhanden was), maar totaal niet georganiseerd. Je zou bijna gaan denken dat Fawlty Towers hier indertijd werd opgenomen en je verwacht ieder moment tegen Basil,  Sybil of Manuel aan te lopen :)

Normaal waren we gisteren na het avondeten gaan sneeuwschoenwandelen,  maar dit werd om een nog altijd onbekende reden verplaatst naar vanavond. Wanneer blijkt dat dit pas om 21:00 uur begint en een kleine twee uur duurt, hebben velen (waaronder wij) niet veel zin meer om er aan deel te nemen. De kans op noorderlicht is zo goed als onbestaande en er moet ook nog worden ingepakt én je zal na die inspanning nog onder de douche moeten springen; een hoop gejaag dus. Uiteindelijk blijft de helft van de groep thuis terwijl de andere helft meegaat.

Wij maken er een Limburgs onderonsje van met een wijntje en biertje in één van de woonkamers.
Buiten waait en sneeuwt het intussen.

Wanneer iedereen terug is en we onze rekening van de afgelopen dagen  willen betalen, blijkt nog maar eens hoe chaotisch alles georganiseerd is.
De computer is 'gecrasht' en ze kunnen op geen enkele andere wijze een rekening samenstellen.  Wanneer we net voor het slapen gaan nog eens informeren scheelt het niet veel of er barst iemand in tranen uit. Ik denk eerder dat hier het vrouwtje dat voor het scherm zit gecrasht is ipv de computer.  Overal om haar heen liggen blaadjes met notities en er werd ons al tig keer gevraagd wat we hebben gedronken en op welke kamer we liggen. De rekening morgen toch maar eens dubbel nakijken.

Dit alles heeft tot gevolg dat we morgen voor of na het ontbijt, dat pas om 08:00 begint, nog allemaal moeten afrekenen. Om 09:00 vertrekt de bus....

Curieus hoe dat gaat aflopen.

Vandaag was een dag waar we alles nog eens op het gemak hebben gedaan (en ook dat is eens fijn).  Ook maar een paar foto's gemaakt.

 

Vrijdag 5/2/2016: Op naar Rundhaug in Noorwegen

Na 3,5 uur slaap loopt de wekker om 07:30 weer af. Te vroeg eigenlijk, want de bus vertrekt vandaag pas om 11:00. We hebben dus alle tijd om het rustig aan te doen.

Buiten worden we getrakteerd op een magnifiek uitzicht. Het is kraakhelder en weer ijskoud.
Wanneer rond een uur of tien de zon boven de horizon komt, maken de camera's weer overuren.

Stipt 11:00 zit iedereen op de bus en worden we uitgewuifd door Jepe en zijn vrouw, onze gastheren van de afgelopen 2 dagen.

Vijf minuten later rijden we Noorwegen binnen en verandert het landschap op slag. Veel ruwer, hoge bergen en bevroren watervallen. Doet een beetje denken aan Canada in het klein. Op een afstand van minder dan 20 km loopt de temperatuur op van -20° naar -8°.

We winnen ook een uurtje terug en dus is het bijna 11:00 wanneer we aan een eerste fjord stoppen voor een fotosessie van een kwartiertje.

Hierna gaat het verder door een steeds afwisselend en indrukwekkend landschap en in de bus wordt het opvallend stil; iedereen zit naar buiten te staren.

Rond het middaguur wordt een sanitaire stop gehouden bij tankstation waar we ook de inwendige mens kunnen versterken.

Een stukje verder volgt weer een fotosessie aan een fjord. Ondanks de bewolking blijft dit toch indrukwekkend. Zeker vanaf de parking die een stuk hoger dan het water ligt. De fjord ligt als het ware aan je voeten. Iemand ziet zelfs een kraai op een stuk hout in de fjord drijven. Volgens ons was het toch een kayakker hoor :D

De -5° voelen hier, zeker na vannacht, echt zacht aan.

En dan wordt de eindsprint naar onze volgende bestemming ingezet: Rundhaug.

Op zo'n vijf kilometer van ons hotel schieten we nog twee elanden die tussen de struiken staan, maar op de foto is het toch een zoekplaatje.

Uiteindelijk hebben we over deze 160 km een kleine vier uur gedaan en één ding weten we zeker: als we hier zelf hadden gereden zou dat meer dan eens zo lang hebben geduurd.  Niet vanwege de sneeuw op de weg, maar omdat we alle vijf voet zouden gestopt hebben om foto's te maken.

We logeren in een historisch hotel dat in '40-'45 nog werd ingenomen door de Duitsers. Blijkbaar hebben ze nog altijd schrik dat ze terugkomen want we zitten nog maar net op ons kamertje, of er komt een hele colonne legervoertuigen voorbij gereden ;)

Het hotel straalt echte nostalgie uit en aangezien het volledig uit hout is gebouwd, hoor je wat er drie kamers verder gezegd wordt. Vrees dat we allemaal erg braaf gaan moeten zijn de komende nachten (of zoals ik vorige nacht, bijna de halve nacht in de kou gaan staan en dan als een blok in slaap vallen).  

Na het inchecken wordt overlegd welke activiteit morgen gedaan wordt. We hebben keuze uit een aantal activiteiten en al snel wordt duidelijk dat er geen eensgezindheid is om allemaal samen hetzelfde te doen. Omdat de sledetocht huskies de enige activiteit is die we niet dichter bij huis ook kunnen doen, besluiten we - samen met twee andere koppels - deze nog nog een laatste keer te doen. Bij de prijs, maar dat zijn de andere ook.

Om 18:00 krijgen we een voortreffelijke maaltijd geserveerd, maar nog voor het dessert op tafel komt, is Ruben buiten al gaan kijken of er iets te zien is aan de hemel. Wanneer hij terug binnenkomt met de melding dat er inderdaad al iets te zien is, hoeft het nagerecht al niet meer. Wij werken het echter nog snel naar binnen en gaan ons dan omkleden voor een eerste sessie bij -11°; de helft minder koud dan gisteren.

En inderdaad, tussen de toch wel vele wolken door is steeds weer de groene schijn van het noorderlicht te zien. In tegenstelling tot gisteren, toen het laag aan de oostelijke horizon verscheen, is het nu over vrijwel heel de hemel te zien.

Na een uurtje wordt de bewolking echter zo dominant dat het nog weinig zin heeft om kou te lijden en dus gaat iedereen terug naar het hotel. Bedoeling is om straks terug te keren indien het opnieuw zou opklaren.

In het hotel aangekomen wordt ons meegedeeld dat de huskysafari voor ons groepje niet kan doorgaan wegens volgeboekt. Zullen dus een alternatief moeten zoeken tegen morgenochtend.

Tegen 22:20 wandel ik eens naar buiten en zie achter het hotel een vage band noorderlicht door enkele gaten in het wolkendek. Deze keer kan ik wel een app sturen en uiteindelijk vertrekken we met 5 man naar een veld waar we niet te veel last hebben van lichtvervuiling. De eerste foto's leveren echter niets meer op en na een twintigtal minuten houden de drie anderen het voor bekeken.
Wetende dat het snel kan veranderen blijven Annette en ik alleen achter. Ze zijn nog maar net vertrokken of door enkele grotere gaten in het wolkendek is het noorderlicht vaag zichtbaar. Onmiddellijk stuur ik een SMS naar Ruben en schreeuwen we op de vertrekkers dat ze moeten terugkeren. Ik denk dat heel het dorp ons gehoord heeft, behalve het deel van onze groep dat nog in het hotel zat

En dan gaat het loos: binnen vijf minuten breekt het wolkendek volledig open, worden steeds meer sterren zichtbaar en wordt het noorderlicht steeds sterker en begint uiteindelijk te dansen. We weten niet meer waar eerst kijken want het is overal aanwezig. En nu begrijpen de anderen wat ik gisteren gevoeld heb. Het spektakel houdt meer dan een uur aan en daarna blijft er constant een zwakke boog zichtbaar.

Tegen half een zijn onze tenen zowat bevroren en Annette gaat zich, met nog twee andere dames, wat opwarmen in het hotel.
Dachten ze, want daar blijken ze aan een gesloten deur te staan. Enkele berichten op de groepsapp met de vraag aan de achterblijvers om de deur te komen openen blijven onbeantwoord.
De rest van de buitenblijvers keren dan ook maar terug en naar wat rammelen aan en kloppen op de deur verschijnt ineens een Somalisch meisje om open te doen.

Met twee woorden Engels legt ze ons uit hoe het codeslot van de deur werkt. Nu komen we ook te weten dat hier tot vorige week vluchtelingen hebben verbleven (het hotel is pas sinds twee dagen weer geopend).

Eind goed, al goed en rond kwart voor twee ligt iedereen in zijn warm bed en wordt het overal stil.

We weten nog steeds niet wat we morgen gaan doen...

PS: Indien we morgen weer eens geluk hebben, ga ik de andere lens (die ik maar niet scherp gesteld krijg) nog eens uitproberen, want het resultaat met deze valt achteraf gezien een beetje tegen. Als de kwaliteit van toestel en lens ergens bij tot uiting komt, dan wel bij noorderlichtfotografie. Maar kwaliteit heeft zijn prijs, en dat loont niet voor één weekje ;)

Eerste noorderlichtsessie.

Tweede sessie.