Nadat we gisterenavond dus het noorderlicht weer hebben gezien, was het bekijken van de foto's een ferme teleurstelling. Zo goed als allemaal nét te wazig waardoor de sterren als een dikke dot verschijnen ipv een heldere punt. Blijkbaar dus aan de lens gekomen waardoor die niet meer scherp stond. Gelukkig hebben we echt genoten van de live vertoning.
Om middernacht ben ik weer volledig opgewarmd en besluit terug te keren in de hoop toch nog enkele scherpe foto's te maken, ook al zijn de vooruitzichten niet echt hoopgevend met een positieve bz-waarde. Annette is doodop en kruipt alvast in bed.
Wanneer ik op ons uitzichtpunt aankom blijken er nog een stuk of 6 anderen te staan. Na wat geklungel met de lens en telkens inzoomen op het resultaat slaag ik er eindelijk in om scherpe foto's te maken. Het noorderlicht is echter zwakker als voorheen, maar toch nog zichtbaar met het blote oog.
De temperatuur is ondertussen gezakt tot zo'n -20°, maar echt koud heb ik het (nog) niet.
Om 01:00 houden de anderen het voor bekeken, maar ik blijf hopen op meer.
Naarmate de tijd verstrijkt verschijnt inderdaad een boog die van het oosten naar het westen gaat. Deze schuift heel langzaam in afwisselende sterkte steeds meer naar het zuiden en zal uiteindelijk recht boven mij komen. Ik zou nu een groepsapp willen versturen, maar mijn GSM ligt in het huisje op te laden, en nu weggaan om die te halen durf ik niet (en, zoals dra zal blijken, maar goed ook).
Ondertussen verplaats ik mij voortdurend om enerzijds wat afwisselende foto's te hebben en anderzijds om warm te blijven, want de kou wordt nu toch voelbaar. Ik heb vier batterijen bij en die moet ik steeds vaker wisselen omdat ze door de kou de geest geven. Wanneer ze dan een tijdje in de binnenzak hebben gezeten, werken ze weer. Maar het wisselen moet steeds vaker gebeuren en dat betekent telkens handschoenen uitdoen. Ook de lens beslaat regelmatig. Hard labeur, noorderlicht fotograferen; )
Net wanneer ik er mee wil ophouden verschijnt achter de Saana plots een sterk licht. Voor ik het goed en wel besef ben ik getuige van een geweldig spektakel: het licht begint te dansen en neemt voortdurend andere vormen aan. Ook de rode kleur is nu met het blote oog te zien.
Doordat ik een sluitertijd had van 30 seconden, benaderen de paar foto's die ik hiervan heb op geen stukken na de werkelijkheid. Omdat de bewegingssnelheid zo hoog was, is er enkel een felgroene vlek te zien op de foto's.
Doordat ik een sluitertijd had van 30 seconden, benaderen de paar foto's die ik hiervan heb op geen stukken na de werkelijkheid. Omdat de bewegingssnelheid zo hoog was, is er enkel een felgroene vlek te zien op de foto's.
Het klinkt gek en ik denk dat je het moet hebben meegemaakt om te begrijpen, maar ik kreeg echt een krop in de keel en stond te trillen op mijn benen (al kan dat ook van de kou zijn geweest). Ook het feit dat ik daar moederziel alleen in de doodse stilte stond was fantastisch.
Na amper enkele minuten valt alles stil en wordt het licht weer zwakker. Zelfs als ik een app of sms had kunnen sturen, dan nog zou iedereen te laat zijn geweest om er iets van op te vangen.
Wanneer ik weer in het huisje aankom blijkt het... 03:30 te zijn.
Gelukkig is de sauna nog behaaglijk warm en kan ik mij nog even opwarmen alvorens eindelijk in bed te kruipen.
Gelukkig is de sauna nog behaaglijk warm en kan ik mij nog even opwarmen alvorens eindelijk in bed te kruipen.
Zo mogen nog enkele nachten volgen ;)
Hieronder een selectie uit de meer dan 200 foto's.
De eerste is niet van het noorderlicht, maar van ijskristallen die zichtbaar worden boven de reclamelichten.
Daarna volgen er vier van de eerste sessie (de half gelukte dus) en dan die van de nacht.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten