Dinsdag 28/02/2017: Kilpisjärvi -> Malangen

De rest van de nacht heeft het gesneeuwd en is het witte tapijt weer verschillende centimeters dikker geworden.

Na het ontbijt worden de laatste spullen ingepakt en om 10:15 is het verzamelen geblazen en wachten op de bus die even voor half elf aankomt. Blijkt dezelfde heavy-metal chauffeur van de heenreis te zijn. Hij is inderdaad zanger van de heavy-metal band 'Dienamic', een groep met toch enige naambekendheid in Noorwegen en omstreken.

Stipt 10:30 zijn we dan op weg naar Malangen. Het gaat voor het grootste gedeelte via de weg die we zaterdag gekomen zijn en dat is voor ons dus de derde keer dat we door dit prachtige landschap rijden. Het is inmiddels aan het opklaren en over de kale, dik besneeuwde bergen hangt een heel dunne nevel. In één, euh twee, woorden: adembenemend mooi!

De hele rit, die uiteindelijk bijna 2,5 uur duurt vergapen we ons aan het landschap. Fjorden, omzoomd door torenhoge besneeuwde bergen, glinsterend in het zonlicht onder een strakblauwe hemel. Het is gewoon onbeschrijfelijk mooi.

Even voor 12 uur (nieuwe tijd) komen we aan op onze nieuwe bestemming. Een deel van ons zal worden ondergebracht in de luxekamers in het hoofdgebouw en de rest in losstaande huisjes. Wij hopen op een huis en dan liefst nog een aan de waterkant (er ligt ook nog een rij wat hogerop aan de andere kant van de straat). En deze keer winnen we de hoofdprijs: aan waterkant en vlak bij het hoofdgebouw waar we moeten eten.

Het zicht vanuit zowel de woon- als slaapkamer is fenomenaal!

Vandaag lunchen we nog in het hotel, voor de volgende dagen hebben we een voorraadje ingeslagen in Kilpisjärvi, want de dichtstbijzijnde winkel ligt hier 7 km vandaan.
We nemen ons elk een tappasschoteltje van rendiervlees, zalm en walvis. Is me dat lekker zeg.

Het is hier wel zaak om het ticket goed na te kijken want 1305 Kr (bijna €150) voor 2 tappasschoteltjes, een pint bier en en cola is zelfs voor Noorse normen toch wat veel. Blijkt per ongeluk een 4 achter de 85 voor het bier te zijn gekropen.

Om 14:00 trek ik met Ruben op pad om een geschikte locatie voor vanavond te vinden. De fjord ligt ten zuidwesten van ons en het noorderlicht start in het noorden (klinkt logisch) dus achter ons. Maar daar ligt een heuvel die het zicht op de horizon belemmert. Op een kwartier wandelen ligt echter, op de heuvel, een meertje met prachtig uitzicht op het noorden. 
Er leiden twee wegen naartoe: een steile en een minder steile. We vertrekken via de steile, verkennen de omgeving rond het meertje en keren via de minder steile terug. Vanavond zal er via de minder steile worden vertrokken want de andere zou voor sommigen wel eens nét iets te pittig kunnen worden.

Nadat we van onze verkenningsronde terug zijn (rond 15:10) neem ik Annette op sleeptouw en doe dezelfde toer nog een keer. Ik krijg ook de bevestiging dat we best via de minder steile kant gaan.

Nadat we terug zijn raken we niet uitgekeken op de fenomenale zonsondergang.  Met geen pen of toetsenbord te beschrijven.

En dan nu het slechte nieuws (voor jullie): in de huisjes is heel zwak tot geen WiFi, dus de foto's komen pas wanneer we terug thuis zijn.
Anderzijds is dat voor mij goed nieuws, want er kruipt toch telkens zeer veel tijd in het sorteren van de foto's, tijd die we nu gebruiken om met volle teugen te genieten (en uit te rusten).  De tekst typ ik gedurende de dag op de GSM en is vlug via roaming online gezet.

Om 18:00 schuiven we de knieën weer onder tafel voor het avondeten.

Nadat we dit superlekkere driegangen diner in welgeteld 45 minuten naar binnen hebben gewerkt gaan we ons warm induffelen om naar de plek aan het meertje te gaan kijken. 

Al bij het buitenkomen zien we het eerste noorderlicht boven onze hoofden. Het begin van een bijna 4 uur onafgebroken show! Het is een komen en gaan van actief noorderlicht met tussen door korte pauzes waarin het licht wel aanwezig is, maar niet echt spectaculair te noemen. 

Gelegenheid om in de kota bij een houtvuur de verjaardag van Ans te vieren met enkele borreltjes vodka. Zij beleeft dé verjaardag van haar leven en kan zich geen mooier geschenk inbeelden.

Rond 22:30 keren we langzaam terug  naar de huisjes, in de hoop nog wat van het spektakel aan de fjord mee te maken. Er hangt echter wat bewolking en aan sommige huisjes is nét te veel storende verlichting. 

Nadat Ruben en ik nog geprobeerd hebben wat op de gevoelige plaat vast te leggen geven we er uiteindelijk de brui aan om 23u.

Bij het bekijken van de massa foto's slaat me dan de schrik om het hart: het laatste kwart van de foto's is niet meer haarscherp! Vermoedelijk per ongeluk aan de scherpstelring gekomen.

We staan nog maar net in nachtgewaad als we vanuit ons slaapkamervenster zien hoe de activiteit plots weer oplaait.  

En dan gebeurt dat waar we al twee jaar op wachten: een heuse corona! Pal boven ons hoofd explodeert de hemel in groene, witte en paarse tinten. Ik krijg de camera zelf niet voldoende omhoog gericht op het statief om alles in beeld te krijgen. Na zo'n 15 seconden dooft alles weer langzaam uit, maar ik stuur toch een groepsapp om de rest te alarmeren. Morgenochtend zal blijken dat velen er gewoon doorheen geslapen hebben...

Nog geen 10 minuten later komt de tweede, zo mogelijk nog heviger explosie die bijna een volle minuut aanhoudt en we staan beiden dolenthousiast te genieten van het schouwspel.

Daarna dooft alles weer langzaam uit en we kruipen rond 00:15 uiteindelijk moe maar voldaan in bed. Ik leg me echter wel ondersteboven  (hoofd aan voeteneinde) omdat ik zo via het grote raam naar buiten kan kijken. Er is nog wel wat beweging buiten, maar uiteindelijk sukkel ik toch in slaap.

Morgen gaan we met de husky's op pad.

PS: Scroll zeker door tot beneden...

En dan volgen onze eerste corona's ooit gezien:

Tot slot een paar filmpjes, met dank aan Ruben Weytjens: