Lapland en Noorwegen 2016 en 2017: DE noorderlicht avond en nacht van ons leven

We zijn nauwelijks omgekleed of er wordt al groot alarm geslagen: Hevig bewegend en kleurrijk noorderlicht. Als een pijl uit een boog schiet ik naar buiten naar de oever van het fjord.

En dit is de start van een avond die we nooit meer zullen vergeten.

Heel af en toe wordt de intensiteit wel wat minder, maar dat geeft ons de kans om van locatie te veranderen.
We vallen van de ene verbazing in de andere en de stemming is optimaal. Niemand voelt de koude door de pure opwinding.

We staan nog met 8 personen aan het vissershuisje wanneer rond 23u plots een hele brede band in het uiterste zuiden opduikt. Deze wordt steeds intenser en schuift onze kant op.

En dan krijgen we de knaller van ons leven!!! Pal boven ons hoofd barst een kanjer van een corona open. Wanneer deze langzaam uit dooft krijgen we enkel kans om van onze verbazing te bekomen want daar is de tweede al.... en de derde!

Ik denk dat we heel de buurt uit pure extase hebben wakker geschreeuwd want in verschillende huisjes gaat het licht aan en komen mensen het balkon op, en niemand die van zijn oren maakt omdat we teveel lawaai maken. Niet te geloven dat met deze verwachtingen nog mensen in bed zijn gekropen (maarja, niet iedereen is zo gek als ons).

Ruben stond het spektakel 50 meter van mij verwijderd te filmen en nadat het duidelijk is dat we over het hoogtepunt heen zijn, lopen we naar elkaar toe. Elk ons statief in de ene hand, de andere omhoog voor een 'high five' en als uit één mond klinkt het "waat waas dèt man". Nooit gedacht dat emoties zo hoog kunnen oplaaien bij een natuurverschijnsel. Ik krijg er bij het schrijven nog rillingen van.

Rond een uur of 1 (ik ben de tijd volledig uit het oog verloren) maken tenen en vingers ons duidelijk dat het te koud wordt en besluiten zelfs de die-hards om naar binnen te gaan.

De foto's worden bij een hete kop thee bekeken en er valt een last van mijn schouders: zo goed als allemaal gelukt en de één al mooier dan de ander. Bovendien had ik beloofd me in het fjord te verzuipen als ze mislukt waren...

Terwijl Annette in bed kruipt kan ik het niet laten steeds weer naar buiten te lopen. Nu eens op het terras, dan weer tussen de huisjes op straat. Het blijft maar doorgaan met het beweeglijke wit/paars/groene hemellicht.

Ergens tussen 2:30 en 3:00 kruip ik weer achterstevoren in bed om door het venster te kunnen kijken en een klein half uur later kan ik de ogen niet meer open houden. Ik wordt wel nog bij tussenpozen wakker omdat mijn tenen nog steeds als ijsklontjes aanvoelen...

Waarom spookt steeds die hit van Guus Meeuwis door m'n hoofd: "Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet." ?

Straks vertrekken we op uitstap naar Tromsø.

TIP 1: Klik op de eerste foto zodat alle foto's in groter formaat te bekijken zijn. Uit de bijna 500 foto's heb ik met veel moeite een selectie gemaakt van 50. Ze staan allemaal in chronologische volgorde.

TIP 2: Scroll zeker door tot beneden.